Son yıllarda dünyanın çeşitli
yerlerinde yapılan araştırmalar, hemen hemen tüm çocukların evlerinde,
okullarında ve içinde yaşadıkları toplumlarda şiddete tanık olduklarını ve bu
durumdan doğrudan etkilendiklerini ortaya koymaktadır (Unicef Türkiye’de Çocukların
Durumu Raporu, 2011). Çocukların güvende
olması gereken ev, okul, oyun parkı gibi yerlerde halen şiddete maruz kalmaları
üzerinde düşünülmesi gereken bir konudur. Bu bağlamda bu araştırmada 5-6 yaş
çocuklarının fiziksel şiddete maruz kalma ya da tanık olmaları ile benlik
algıları arasındaki ilişkinin incelenmesi amaçlanmıştır. Bu amaç dâhilinde
araştırmanın çalışma grubuna Ankara Yenimahalle ve Sincan ilçelerinden 5-6
yaşları arasındaki 100 çocuk (53 kız, 47 erkek) dâhil edilmiştir. Çalışma
grubunun belirlenmesinde ulaşılabilirliğinin kolay olması açısından uygun
örnekleme yöntemi tercih edilirken aynı zamanda ölçüt örnekleme yöntemi de
kullanılmıştır. Çocukların çalışmaya katılmaya gönüllü olmaları ise ölçüt
olarak belirlenmiştir. Araştırmanın verileri Fox ve Leavitt (1995) tarafından
geliştirilen Türkçe’ye uyarlaması Çetinkaya Yıldız ve Hatipoğlu Sümer (2007)
tarafından yapılan Şiddete Maruz Kalma ve Tanık Olma Ölçeği’nin yanı sıra
Demoulin (1995-98) tarafından geliştirilen Türkçe’ye uyarlaması Kuru Turaşlı
(2006) tarafından yapılan Demoulin Çocuklar için Benlik Algısı Ölçeği
kullanılarak toplanmıştır. Araştırmanın neticesinde çocukların tanık ya da
kurban oldukları hafif düzeyde fiziksel şiddet ile öz yeterlilikleri (r=- .309)
ve öz saygıları (r=-. 303) arasında 0.01 düzeyinde anlamlı negatif yönlü düşük
düzeyde korelasyon olduğu belirlenmiştir.
Bölüm | Makaleler |
---|---|
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2018 |
Gönderilme Tarihi | 15 Eylül 2017 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Sayı: 35 |